hala orada mısın?

sonsuzluğun en ücra köşesinden uzanıyor ellerim; umut ile yaşam arasındaki o ince çizgeye uzanabilmeyi başarabilmek için.
içinde yaşadığını sandığım koca bir yüreğin boşluğunda kaybolmaktan korkarak, çekinerek sesleniyorum sana.
yüreğimde misin hala? eskisi kadar yaşam dolu uçuyor musun merak ediyorum hala.
papuçu yırtık halde dolaşan çocuğun yüzündeki karmaşık ifade ile uzattım ellerimi sana, belki tutabilirsin diye.
oysa mahallenin tüm çocuklarını dövebilecek güce sahip gibi yürürdüm eskiden, boynu dik, gözleri keskin.
şimdi kırılgan bir rüzgarın savurduğu sararmış bir yaprak gibiyim, savruluyorum yorgun ve yıkıntı dolu yüreğimde.
nasıl acıdığını hatırlayabilmek için bile ne kadar çabaladığımı biliyor musun?
farkettin mi bilmiyorum ama senin için kurduğum her cümlemin sonu soru işaretleri ile bitmek zorunda kalıyor artık.
hala orada mısın? yıkıntı ve terkedilmiş yüreğimde?