yıkılmış bir şehirdir kalbim...

Ne zaman elin elime değse insan yüreğim o zaman çarpar, yalnızlık bir o zaman terkeder beni. Tutar eşşiz gözlerin dağınık saçlarımdan, o ışıktan dünyasına sürükler beni. Ellerin bir bir ayıklar eski halimden ne kalmışsa. Doldurur sevgiyle, umutla, aşkla... Suyum çekilmişse, içim boşalmışsa verdiğin mutluluktan, sunduğun aydınlıktan... Bir anda değişir bakışlarım, çözülmüş bir yumağı yeniden sarmaya başlarım...

Işıkların demet demet, denizlerin dalga dalga gelir üstüme. Yokluğun ölüme, varlığın aşka çağırır bir yandan. Bilirim, biraz sonra gideceksin. Saatleri durduramam, insanları öldüremem, ne çare ben de gücsüzüm bir yerde... Kadere karşı duramam ve işte çirkin alınyazım sensizliğe mahkum eder... İşte o zaman yıkılmış bir şehirdir kalbim, içinde baykuşlar öter...
Ümit Yaşar

İyi ki vardı...