Elimden tut, kaldır beni.

Görüyorsun işte, düşmenin ardından gelen şey kabullenmek oluyor. Gücümüzü yitirip bir yerlere tutunamayacak kadar ıssız kalınca, düşüyoruz, tekrar kalkabilecek kadar arsız olamıyoruz. Kalksak da bir şey fark etmiyor zaten. Değişmedikçe bu yalnızlığın adı, cesaret edemeyeceğiz ayağı kalkmayı, ayağı kalkıp tekrar düşmeyi göze alamayacağız. Çekiliyor suyumuz, sürükleniyoruz bir yerlere, senin olmadığın, kokunun uğramadığı karanlık yerlere.

Görüyorsun işte, benimle birlikte düşüyor yapraklar. Benim gibi hepsi, düştükten sonra rüzgarları olmayınca kalkamıyorlar. Hepimizin rüzgarı sensin, sen olmadıkça yükselemiyoruz tekrar.

Görüyorsun işte, hayat milyonlarca kat daha ağır geliyor bize. Yer çekimi sensizken o kadar acımasız ki, bilemezsin. Gel de rüzgarımız ol, es deli gibi, tekrar gökyüzüne, maviye yaklaştır bizi.

Kendim için bir şey istiyorsam namerdim. Benim de onlardan hiçbir farkım yok. Sadece yerde yatmak yakışmıyor bize. Düşerken nasıl dans ediyorsak havada, sen esersen eğer öyle güzel olacak her şey. Adından söz edecek ilk ve son baharını yaşayan yapraklar. Bir ağaca bağlı kalmak nedir bilemezsin. Özgür olmak için ölmek gerektiğini bile bile solarız ki biz, rüzgarınla gelip bizleri sürükleyesin.
Görüyorsun işte, düştüm.
Gel,
es biraz,
elimden tut ve
kaldır beni.