Ben dedim sana, yapma, diye.

İsmini baştan sona ezberlemeye çalışıyorum, bir bakıyorum zaman daha yavaş akıyor, ağır çekimde ilerliyor sana olan sevgim, ağlamaklı oluyor içimde bir şeyler, göz yaşı döküyorum, döküyorum ama ağır, hiç düşmüyor yere. Elimi cebime atıyorum, kontrol ediyorum kalbimi, bıraktığım yerde duruyor, biraz ıslak, biraz kırmızı, biraz durgun eski halinden. Sonra arkama bakmadan ilerliyorum, bakmanın anlamı yok, nasıl olsa sen yoksun orada, diyorum. Sana kelebekler biriktiriyorum bin bir renkten, onları kovalar, yorulunca atarız kendimizi çimlere, gülüşmeye başlarız diye. Şimdilerde silik bir renkten hayat, soluk bir gökyüzü var tepemizde. O akşamı hatırlıyor musun bilmiyorum, ölü numarası yapmış, ateş böceklerini bile endişelendirmiştin hani? O gün içimi öyle bir yaktın, yüreğime öyle bir korku getirdin ki, anlatamam. Şimdilerde gerçek her şey, ateş böcekleri bile sönük, içimdeki korku gitti, yerini başka şeyler aldı, daha da acıtan, daha da yıkıcı… Yenileyemedim bir türlü kendimi, hala yıkık, hala darmadağınım. Ben dedim sana, yapma, diye. Hiç dinlemedin beni. Sen sadece öpüşürken dinlerdin beni. Gözlerini kapat, derdim. Yüzünde bir tebessüm oluşurdu. Sonra kapardın gözlerini. Yaramaz bir kız çocuğu gibiydin hep. Yaptın yine yapacağını. Ben dedim sana, yapma, diye. Dinlemedin.