Yine dalmışsın. Zaman durmuş, dönmez olmuş dünyan. Bir tek o var aklında, bir tek onu düşünüyorsun. Onun giderken gözlerindeki o hüznü, sana bakışını, hayata yenilişin yüreğinde bıraktığı acı duyguyu içinde hissediyorsun. Biliyorum, çok yakıyor. Biliyorum, yaşamadan bilemeyiz. Biliyorum, anlatmakla hiç olmuyor. Bilmek yetmiyor, o acıyı içinde hissetmek, o acıyı tatmak gerekiyor. Dünya bir yana, yanan yüreğinin bıraktığı o yanık kokusu bir yana, biliyorum. Ve dayanılmaz geliyor her şey sana. Beklemekten başka yapabileceğin bir şey yokken, kendini çaresiz hissediyorken, aklına gelen ilk şeyi yapmak istiyorsun ama olmuyor, yapamıyorsun, onu düşünmekten başka hiçbir şey yapamıyorsun, biliyorum. Zaman durmasa, dönse dünya, geçse zaman, düzelir her şey, bir mucize olur, unuturum belki, içimde tekrar yeşerir yaşam ağacım Gaokerena, hiçbir yere gitmek istemeyen ayaklarım hareket etmeye başlar, dans ederim sabaha kadar kendimle, Terpsichore bile kıskanır beni, gözlerim kapalı, dünya karanlık ama huzurlu, geride bırakılan hiçbir şey yakmaz içimi, küllerimden doğarım tekrar, hoş geldin partisi düzenler altın kafesteki anka kuşum, nasıl hissediyorsun kendini, diye sorar bana, neredeyse mükemmel, diye cevap veririm gülümseyerek. Pan çıkar gelir odama, sirinks ile çalmaya başlar, ritim tutarım onunla, kendimden geçerim, piff yanıma uzanır, başını dizlerime koyar, birlikte uyur düşlere dalarız, uyandığımızda her şey daha farklı görünür, dünya bizimle birlikte yenilenir, ve ben belki yine nefes alabilirim, diyorsun içinden, çok iyi biliyorum.

Ama delidiğimiz,
hayal ettiğimiz
her şey/hiçbir şey
olmuyor evlat, biliyorum.