Ne tuhaf...

Eğer ara sıra içini bir sıkıntı basıyorsa, kalbin sıkışıyorsa arada bir, nefes alamıyor ve kendini atmak istiyorsan pencerenden birkaç metrelik mesafe varken, “ölmem ki, elim ayağım kırılır, daha fazla acı çekerim, elime sadece daha fazla acı geçer,” deyip vazgeçiyorsan atlamaktan, seni, birini düşünmeye mecbur edecek tek şeyin onu kıskanmak olduğunu düşünüyorsan, kalabalık içinde kendini her zaman yalnız hissediyorsan, her telefon çalınışınca, bunu kırmak paramparça etmek istiyorum, diye söyleniyorsan, -söylenme evlat, kırmana da gerek yok, birkaç saat kapalı tutmak bile insanı sakinleştirebiliyor- sende var benden bir şeyler, hissedebiliyorum, ne tuhaf.

Geride bıraktığın insanlar, üstünü bir daha okunmasın diye defalarca çizdiğin isimler, bir şöminem olsa da sıcak çikolata mı yudumlarken eski resimleri teker teker ateşe atıp yok oluşunu izlesem dediğin zamanlar, akla hayale gelmeyecek, imkansız diye görünen ama başa gelen korkunç olaylar, buram buram nefret kokan anlar sana “her şey bitsin artık, sıkıldım” dedirtiyorsa, gerçekten aramızda bir bağ olmalı, hakikaten sende var benden bir şeyler, dedim ya, hissedebiliyorum, ne tuhaf.