Biraz da kırmızılık

Üşüyen tek bacaklarım değil, içimde bir soğukluk var, titreyen kelebeklere rastlamak gibi şaşırtıcı bir şey, anlam verememek sersemletiyor insanı, bir de üzerine içilen onca acı, ayrılık, hüzün koksun diye sıkılan deodorant, biraz da kırmızılık…

İşte her şey tam olarak böyle oldu, avucumda tuttuğum özel karışımın nereye gömüleceğinden emin değilken daha, bir fikir geldi aklıma, yapmayı hiç istemediğim.. Onca itiraza, onca “hayır”a rağmen, gömdüm kalbime, en derine, yıllarca kazıp dibine bir turlu varamadığım, rengi kaçmış kalbimin en derinine…

Koca bir nefes alıp, unutmayı beklerken, zaman durdu, bozuldu kısır döngü, düzeltmek gerek, yoksa geçmeyecek hiçbir şey, dedim, bir bu yana, bir öbür yana dolandım durdum, elde var sıfır, kalpte var acı, gökte var karamsarlık, rüzgar bile dilsiz, elim kolum bağlandı, sen kokan koltuğuma oturdum, duvarda yüzyıllık saat bir türlü geçmeyen zamanı gösteriyor, önce inanamıyorum, sonra yüzyıllık olan hiçbir şey yalan söylemez, diyorum, biraz daha kasılıyor midem, bitkin düşmek bazen nasıl da yenilgi kokuyor; boğuk, ama kuru, ama gri, ama ben, ama biz gibi, kalbimizde bıraktığımız iyileşmesi bir daha mümkün olmayan o yara gibi… her şey yeterince soluk, yeterince sensizlik, bırak artık düşünmeyi, yok olmayı oyna, diyorum, vazgeçiyorum kendimden, zamanın kendisinden, kısır döngüden, bir şeyleri düzeltme isteğinden…

Oturuyorum sadece, gözlerimin önüne siyah beyaz bir görüntü geliyor, gülümseyen insanlar, hepsini tanıyorum; ama gerçekte tanımıyorum, bir bahçedeyiz, çimenlere uzanmış gökyüzünü izliyor, bulutların oluşturduğu şekillerden bize benzeyeni bulmaya çalışıyoruz, bulamıyoruz, hava birden kötüleşmeye başlıyor, bulutların renkleri değişiyor, grileşiyor, ardından bir yağmur, gökyüzü sinirden ağlıyor sanki, ardından yıldırımlar, içimize düşüp canımızı yakıyorlar, etrafa kaçışıyoruz, saklanacak bir yer arıyoruz, yüzünde tedirginlik, içinde korku, kalbin atıyor deli gibi, korkuyorum, diyorsun, korkma, hiçbir şey bizim kadar güçlü değil, bizi yenemezler, diyorum. Sarılıyorsun boynuma sıkı sıkı, gözlerinden yaşlar dökülüyor, yanılıyorsun, diyorsun, bir şey var, orada bizi yenebilecek bizden daha güçlü bir şey var. İtiraz edemiyorum, dilim tutuluyor, gözlerinden yaşlar dökülüyor, ağlama, ne olur ağlama diyebiliyorum sadece, ve sen haklı çıkıyorsun, bir şeyler bizden güçlü çıkıyor, ve biz yavaş yavaş parçalanıyoruz, sıkı sıkı tutuyorum seni ama, yavaş yavaş gücüm tükeniyor, o güce karşı daha fazla karşı koyamıyor, hiçbir şeye engel olamıyorum.