Biraz dargın, biraz kırgın, biraz da olmaz bu kadar der gibi bakıyordu yukarı, her şeyin temelinde var olduğunu düşündüğü en büyük varlığa. Bu yüzden yukarda olmalıydı inancı, en yukarda, bulutlardan, yıldızlardan bile yukarda. Başına gelenlerden dolayı biraz da sersemlemişti. Neden? diye sordu birkaç defa aynanın karşısına geçip; ama yansımasından bir cevap alamadı. Kendine de sinirlenmiyor değildi hani. Ne zaman bir soru yöneltse kendine, verebilecek bir cevap bulamıyordu. Hay aksi, dedi. Bak gördün mü, yine aynı şey, yine aynı cevapsız sorular, kafam da bir dünya, nasıl geçer ki bu gece, nasıl biter ki bu yazılabilecek en berbat hikaye? Yine kaldırdı başını, baktı ona. Gözleri dolu, her şeye rağmen bir umut taşıyor içinde, hala sayıyor yokluğunla geçen zamanı, dua ediyor aynı zaman da, belki döner de hayat tekrar yaşanır hale gelir, diye. Bunlar yaşanırken içinde, gözünü hiç kırpmıyor, bakıyor, bakıyor, her şeye rağmen yaşarmış bir umutla tekrar bakıyor gökyüzüne.