uzun zamandan beri birbirlerini görmüyorlardı. uzun zamandan beri gözgöze gelmemişlerdi. birbirlerinden ayrı kalamayacaklarını anlamaları biraz uzun sürmüştü; öyleydi ya, ikiside bu konuda çok güçlüydü, en azından öyle olduklarını sanıyorlardı. aradan 981239813 milyon ışık yılı geçti; ama onlar için hiçbir şey degişmedi. ayrı kalmayı başaramayacaklarını anlayınca tekrar buluşmaya karar verdiler. köşe başındaki asırlık kafede buluştular. etrafta anlamsız ve bir o kadar da soğuk bakışları saymazsak, can sıkıcı, rahatsız edici pek bir şey yoktu. içerde kuytu bir köşeye geçip oturdular. gözgöze geldiler. birbirlerini tekrar görebilmenin yarattığı o huzur, akıllarına kazınmıştı; o duyguyu uzun yıllar unutacak gibi görünmüyorlardı. bir süre birbirlerine sadece gülümsediler. tek amaçları birbirlerini görebilmekti; konuşup başka şeyleri düşünmeyi neden istesinlerdi ki.. aradan biraz zaman geçti. adam bir anda onun elini tuttu ve kendi göğüsüne bastırdı : "bak çarpmıyor" dedi, "sen yoksun diye çarpmıyor." bunları duyan kadın için zaman tamamen durmuştu, karşısındaki insanın hayatına devam edebilmesi için onun varlığına gereksinim duyguğunu, sevdiği, hayır hayır, taptığı kişiden duymak ona sonsuzluğu, yani zamanın durduğu o eşsiz anlardan birini yaşatmıştı. herşey şimdi çok daha güzeldi. taptığı o insandan bunu duymak, hayatı bir anda olduğundan daha güzel hale getirmişti. şimdi ayağıya kalkıp "artık herşey daha güzel" diyebilecek kadar güçlü hissediyordu kendini. ya taptığı o kişi? o ne hissediyordu? tabii ki herşeyi; ama aynı zamanda hiçbir şeyi. o an aşık olduğu kadından başkasının kendi dünyasında olmayışının, diğer herşeyin kendi dünyasından silinişinin verdiği hazzı, içinde patlayan havai fişeklerle kutluyordu. patlayan her fişek, kendi gökyüzünü aydınlatıyor, karanlığa yok olması için göz dağı veriyordu. şimdi herşey onun için çok daha aydınlık görünüyordu. ikiside bu anın hiç bitmemesi istiyordu. tanrıdan aynı anda aynı şeyi dilemişlerdi. peki ya bu dilekleri gerçekleşecek miydi?

hayır.

unutma; böyle şeylerin sonu hiç iyi bitmez.
bu bir kuraldır, oğlum.