Ne kadar dürüst davransam o kadar rahatlar mıyım diye sorasım var kendime. ne kadar içimi döksem, o kadar hafifler ruhum, kanatlanırım gibi. gerçi söze ilk başlarken, çok daha cesaretliydim. 15 dakika sonra bir randevum var, yarıda kalırsa söyleyeceklerim ben de hepsini bir çırpıda silerim.

Her şeyi bu kadar yoğun, bu kadar dramatik, bu kadar kafa karıştırıcı şekilde yaşayacağımı ve bu yaşadıklarımı kabullenmemek için tüm gücümle savaşacağımı, gücümü yitirdikten sonra her zaman öldürücü darbeyi vuran soruya gelip “neden ben?” diye söyleneceğimi kimse belirtmedi bana. buna çok kızıyorum, evet. ama onların hiçbir suçu yok, meselenin kendisi benim. ama kendime kızacak kadar güçlü hissetmiyorum kendimi, o zaman neden onlara kızıyorsun sorusuna cevaben. insanın kendisine kızması, diğer her şeye, herkese kızmasından çok daha zordur. kalan birkaç adımlık gücümü, bu tip şeylerle harcamakla geçirmem de kendime bir kat daha kızmamı gerektiriyor ama ondan daha öncesi var, yani her şeyin daha güzel olmasını gerektiren bir çok şey varken ona sıra mı gelir? sanki kurduğum her cümlenin içinde saklı, anlatılmak istenip de bir türlü beceremediğimiz, belki de becermeyi istemediğimiz, küçük ve kırmızımsı sırlar var. direk, o küçük ve kırmızı sırlara ulaşıp, maskeleri atıp, her şeyi ortaya çıkarmak vardı.

hiç rahatlamadım.