Bir adı var, biliyorum.

Herkesin kendi cüssesine göre seçtiği insanlar, gruplaşmış, toplu halde ağlıyorlar, meydanlar eskisinden çok daha parlak ama yetmiyor, bedenler karanlıkta kalıyor, yüzler silik, bakışlar kaçırılmışçasına, adımlar atılırken kimse düşünmüyor, yorgun dudaklar öpülmekten sıkılmış, dokunuşlar hiçbir anlam ifade etmiyor, omuzlar çökmüş, hızlı el hareketleriyle anlaşmaya çalışıyorlar, insanlar konuşmanın faydası olmadığını düşünüyorlar, onlar için geçmişte hiçbir şey yaşanmamış, anlaşıp bir şeyler yaşamak istiyorlar ama sonuç başarısızlık.. insanlar kadar soğuk bira şişesi, elden ele gezdiriliyor, farkında olmadan şişenin içine akıtılmış hikayeler, içinde herkesten bir parça var, içinde çalınan kalpler, yenilikçi eflatun renkli ırk, savaştan sonra evine hiç dönmeyen yaşayan efsaneler, sayfaları çürümüş ansiklopediler var ama işe yaramıyor hiçbiri.. usulca yanıma yaklaşıyor sokak köpeği, ürkütmek istemiyor belli ki, istediği sadece bir avuç sevgi.. kimi için çok fazla, kimi için çok az, kimi için anlamsız gelen bir avuç sevgi.. kalbimi içimden çıkartıp ona vermek istiyorum, boynunu eğmiş beni bekliyor, kalbimi söküp ona veriyorum, şaşırıyor önce, bi’ çekingenlik sarmış havayı, kanıyor göğsüm, görünce ürküyor ama karnı da çok aç, yavaşça yanıma yaklaşıyor, avucumdan alıp uzaklaşıyor, sonra karanlığa karışıyor.. ben mutluyum, içim kıpır kıpır, onun sevgiye olan açlığını giderdiğimi düşünüyorum, etraf biraz daha aydınlık şimdi.. her şey çok daha net.. uyanıyorum sonra, hala karanlık odam, balkona çıkıyorum orada mı diye, kalbimi versem ona, sevgiye açlığını giderse, etraf biraz daha aydınlık olsa, her şey çok daha netleşse diyorum..
ama o yok..
gitmiş..
kötü hissediyorum kendimi, uyuyamıyorum bir daha..
onu bekliyorum belki döner diye..
sabahlıyorum..
gözlerim şiş..

dönmüyor..