Biz hep..

Binlerce kez söz verdik,
Binlerce kez gülümsedik insanların yüzüne.
İşe yaramadığını anlayana dek,
Çok uzun zaman geçti aradan.
Kime baksak yenilmiş gözlerle bakardı bize
Sahip olduklarımızın anlamını yitirdiğini anlardık
Asıl önemli olanın sahip olmadıklarımız olduğunu anlaya dek,
Yerimizde sektiğimizin farkına bile yaramamıştık.

Önümüzde duran herkesi ezerken,
Geride bıraktığımız benliğimiz,
Bizi biz yapan benliğimiz,
Her geçen dakika biraz daha çürüyordu.
Kime bahsettiysek bundan,
Suçladı bizi.
Oysa yaptığımız hiçbir şeyin farkında değildik ki.

Önümüzde duran tüm engelleri aşarken,
Herkesi hırpalarken,
Ruhumuz her harekette biraz daha zayıf düşüyordu.
Bizi artık terk edeceğini düşünmeye başladığımız anda,
Korkmaya başladık.
Ya bizi terk ederse?
Ya terk ederde bir daha dönmezse?
O zaman biz nasıl yaşardık?

Ne kadar acımazsız olsak da,
Ruhsuz yaşamın hiçbir anlamının olmadığını bilirdik.
Kendi ruhumuzu incitirken,
İnsanları hırpalarken,
Aklımıza getirmezdik hiçbir zaman bunu.
Çünkü bunları düşünmek,
Engellerdi tüm yaptıklarımızı,
Engellerdi insanlara eziyet etmemizi.
Ve biz bunun olmasını istemezdik.

Çünkü bizler;
Acı çektirmeyi seven,
Yüz karası,
İnsanlık suçu işleyen kişilerdik…