Çizgilerden yaratılan kahramanlar da acı çeker..

Acılar hep vardır, var olması gerekir. Çünkü hissedersin. Hissettiğin sürece “yaşıyor” demeksin. Biz böyle öğrendik, bize böyle anlatıldı. Büyüklerimizden değil, küçük çizgi kahramanımızdan. Öyle şeyler geldi ki başına, öyle acı çekti ki. Birkaç bölümden sonra büyümeye başladı. Acı onun annesiydi, onu doya doya emzirdi. Babası ise hayatın ta kendisiydi.
Başına gelen onca şeyden sonra gözlerinden tek tek düşen gözyaşlarının yerde bıraktığı iz, bir süre sonra kaybolsa da aslında hep orada kaldı. Titreyerek kabullenmemeye çalıştı, olmadı. Kabullenmemeye çalışırken yaptığı şeydi kabullenmek. Avuçlarını sıkıp yere vurduğunda fark ettim, büyüyordu. Acı veren büyütüyordu, büyümek ise acı veriyordu.
Böyle devam etti, çok uzun süre. Ve sona gelindiğinde, her şey sonuca doğru yol alırken, ince uzun yolda, bitkin halde yürüyordu. Rüzgar yüzüne vuruyordu. Belindeki çantası yok gibiydi. Ağırlığını bile hissetmiyordu. Ağırlık yapan çantası değildi, ruhuydu. Öyle çok yüklenmişti ki insanlar, öyle çok yıpranmıştı ki ruhu, bedeni onu taşıyamaz hale geldi. Sonra vazgeçti her şeyden. Olan bitenden. Yükselmek istedi, son kez uçmak. İstediği olunca tanrılara adadı bedenini. Ve terk etti hayatını..

Rüzgar olmaya karar verdi.

Artık o da yüzlerine doğru esiyor insanların..