Çünkü yokluk hafifletir bazen.

Yüzüne bakınca anlaşılıyor yorgunluğun.
(Bu kadar ağır olmak zorunda mıydı taşıdığın bu beden..)
Göz kapakların kapanmış, karanlığa konuşuyorsun. Karşındaki sanki hiç yok, kimseyi görmüyorsun.

"Neden?" diye soruyorum.
“Önemsiz bazı şeyler, söylemek istediğini söyledikten sonra fark etmez” diye mırıldanıyorsun.

Hoşuma gidiyor yaptığın. Karanlıkmışım gibi hissediyorum.

Çünkü yokluk hafifletir bazen.
Kanatlanıp uçacakmışsın gibi hissedersin.
(İki beyaz kanat, karanlığın sırtına takılan.)