Hayır, 2 + 2 = 5!

Görünüşe bakılırsa sadece ürüyoruz. Kaldırımlar eskiyor, buz gibi suyu olan çeşmelerden eser yok. Bıraktıklarımızdan çok, bizimle beraber götürdüklerimiz sardı dünyayı. Her gidişte yeni bir parça kopardık ve yok olurken yok ediyoruz. Yok olan tek biz değiliz, bizimle birlikte götürdüklerimiz.. Akışına bırakılmış her şey. Tepkisiz, bitkin, 2+2 = 4 olduğunu kabullenmişiz.

Elimizde kumanda, tek değiştirebileceğimiz şeyin karşısında öldürüyoruz kendimizle birlikte zamanı. Her dakika yaşarken ölüyoruz, her dakika yeniden doğmak varken. Her dakika eksiliyor bir yanımız, her dakika yeni bir şey eklemek varken.

Kabullenmek.. Tek korkunç şey bu, diğerleri geçici. Kabullendikten sonra yapabileceği bir şey kalmıyor insanın.

Öldürdüğümüz şeyi bekliyoruz, zamanı. Oysa ki atacağımız sadece bir adım, aldığımız bir nefes kadar kolay.

Bir şey bırakmak için nerede o çabamız? Nerede irademiz, karşı çıkmak, daha iyisini istemek.. Nerede ben? Nerede siz? Daha doğrusu ; nerede değerini bilmediğimiz, bizi biz yapan benliğimiz?..