En büyük işkence..

Ölümün evinizden içeri girip oturabilecegini, şapkasını dizlerinin üstüne koyup gözünüzün içine baka baka sıranız geldi diyeceğini hayal edin. Ve bunu söylerken, gözbebeklerinin olmadığını farkettiğinizi, icinizi büyük bir korkunun sardığını, köpek bakışı yaparak konuşmadan anlaşabildiginiz bu varlığa(?) yalvardığınızı düşünün:

- Daha yapacak çok şeyim var, hiçbir şey yaşamadım ki ben!?
- Hep böyle söylersiniz zaten.
- Ama daha sevgilimle barışmadım bile, kapıyı çekip gitti ve daha dönmedi.
- Hahahah.
- Neden gülüyorsun?
- Çünkü dönmesini beklememi isteyecek kadar özel görüyorsun kendini.
- Ona, onu sevdigimi bile söyleyemedim. Bir not bırakabilecek kadar vaktim var mı?
- Keyfine bak.

Kapıyı çekip gittin ya, hic dönmemeni istedim. Ne aptallık! Oysaki şimdi dönmeni ve son kez gözlerime bakıp seni ne kadar cok sevdigimi anlamanı isterdim. Simdi sen dönmeden ben gidiyorum. Hic dönmeyeceğimi bilmene rağmen her kapı tıkırtısında benim olduğumu umut edeceksin. Sana bıraktığım tek şey bu: "En büyük işkence". Hoşçakal.