Dakota ormanı, 7. Sokak.

Soğuktan etkilenmeyen yapraklar, donmuş ağaç kökleri, şekilden şekle giren gri bulutlar, bir türlü yakınlaşamadığım ışık kütlesi, ağıt yakan rüzgar ve sadece benim duyduğum bir bebek ağlaması.. Benim durumumda olmayı istemeyeceğini, ama bulunduğum durumun ne kadar kötü olduğunu tahmin ettiğini ve bunları yaşadığını çok iyi biliyorum. Söylemek istediğim şey şu : “Ne kadar korkunç görünürse görünsün, çıkış yolunu bilen mutlaka biri vardır, kendin çıkamıyorsan, seni çıkartacak birini bul.” O yüzden bu yazıları okuyorsan, seni tanımıyorsam, beni tanımıyorsan, hayatımızda hiç karşılaşmadıksa, gerçekten özel görüyorsan, seni özel göreceğimi düşünüyorsan ve en önemlisi çıkış yolunu biliyorsan, kayboldum, lütfen beni bul.